PEYGAMBERIMIZIN SAKALARI

MEHMET AKSU KITABINDAN ALINTI:


Peygamber Efendimiz, Allah'ın elçisi olması
dolayısıyla ciddi, vakarlı, ağırbaşlı,
heybetli bir insandı. Bu hali zaten normaldi. Çünkü taşıdığı
görev, üstlendiği vazife bunun gereğiydi. Ancak her haliyle o
da bir insandı. Hem de çok cana yakın...



Herkese samimi ve içten davranırdı. Zaman olur,
şakalaşır, tatlı ve güzel bir hava oluştururdu.
Çünkü başka türlü olsaydı, insanlar Peygamberimize yanaşamazlar,
ona soru bile soramazlardı.



Zaten insan her zaman ciddi ve ağır meseleleri
konuşamaz, bazen ortamın yumuşatılması, insanların
rahatlatılması gerekir.



Herkes gibi Peygamberimiz de şaka yapar, lâtifeli
konuşur, ama hiçbir zaman yalan söylemezdi. Çünkü şaka
yollu da olsa, yalan yalandır.



Ebû Hüreyre'nin rivayetine göre Peygamberimiz şöyle
buyurmuşlardır:



"Kul şaka ile de olsa yalanı, doğru
bile olsa lüzumsuz tartışmayı bırakmadıkça tam
inanmış bir mü'min olamaz."



Peygamber Efendimiz bir yandan yeri geldikçe şaka
yaparken, diğer yandan da Sahabîlerin yersiz şaka yapmamaları
konusunda uyarıda bulunurlardı.



"Arkadaşlarınla ağız kavgası
yapma, bir söz verip de tutmamazlık etme."



Etrafındakiler sordular:



"Yâ Resulallah, siz de şaka yapıyorsunuz."



Çelişkili gibi görünen bu durumu Peygamberimiz
şöyle cevapladı:



"Evet, ben de şaka yaparım, fakat şaka
yaparken bile sadece hakikati söylerim."



Bunun yanında, Peygamberimiz insanlarla alay etmez,
hafife almaz, dalga geçmez, küçük düşürmez, mahcup etmez,
zor durumda bırakmaz, "işletme" gibi olumsuz tavırları
hoş karşılamazdı.



Peygamberimizin yaptığı şakalar yerli
yerinde ve mesaj doluydu. Lüzumsuz ve yersiz değildi. Daha çok gönül
alıcı ve sevindirici şakalar yapardı. Çocuklarla, hanımlarıyla,
yaşlı ve kimsesiz kişilerle şakalaşması bu türdendi.



Peygamberimiz çocukları çok severdi. Onlarla
ilgilenir, sevindirirdi. Çocuklar Peygamberimizden hiç kaçmazlar,
nerede görseler hemen yanına gelirler, çevresini sararlardı.



Enes bin Mâlik anlatıyor:



"Peygamber Efendimiz insanların en güzel ahlâklısı
idi. Benim Ebû Umeyr adında küçük bir kardeşim vardı.
Peygamber Efendimiz bizim eve gelerek onu gördüğünde,



"Ebû Umeyr'i üzgün görüyorum, sebebi nedir?"
"Babam, 'Yâ Resulallah, oynadığı nugayr kuşu öldü'
dedi.


(Nugayr, serçeye benzeyen kırmızı gagalı
bir kuştur.)



"Bundan
sonra Peygamber Efendimiz, Ebû Umeyr'i ne zaman görse;



"Ebû
Umeyr ne oldu senin nugayr?' diye takılırdı."



Hazret-i
Enes'in kendisi de Peygamberimizin hizmetine on yaşlarında iken
girmişti. Bir defasında Efendimiz kendisine:



"Ey
iki kulaklı adam" diye takılmıştı.


Peygamberimiz
aile içinde mükemmel bir eş, şefkatli ve sevimli bir babaydı.
Zaman zaman eşleriyle de şaka yapar, onlarla olan samimiyetini
geliştirirdi.




Bir gün yaşlı bir kadın Peygamberimize
gelerek:



"Yâ Resulallah! Cennete girmem için bana dua eder
misiniz?" dedi.



Peygamber Efendimiz:



"Yaşlı kadınlar Cennete giremez"
diye ona takıldı.



Bunun üzerine kadın ağlayarak oradan ayrıldı.



Peygamber Efendimiz, Sahabîlere:


"Gidin ona söyleyin, 'Sen Cennete yaşlı
olarak giremezsin.' Cenab-ı Hak, 'Biz onları yepyeni bir yaratılışla
yarattık da, eşlerine sevgi ile düşkün hep aynı yaşta
genç kızlar yaptık' buyurmuyor mu?" (Vakıa Sûresi,
36.)



Peygamberimizin dadısı ve Zeyd bin Hârise'nin
hanımı Ümmü Eymen, bir gün Peygamber Efendimize gelir ve onu
evine davet eder:



"Yâ Resulallah, beyim sizi davet ediyor."



"O da kim, hani şu gözlerinde beyazlık
olan adam mı?"



"Beyimin gözlerinde beyazlık yok yâ Resulallah!"



"Evet, gözlerinde beyazlık var."



"Vallahi yok yâ Resulallah."


"Hiçbir insan yoktur ki, gözlerinde beyazlık
bulunmasın."





Peygamberimizin bir başka latifesini de Enes bin Mâlik'ten
dinleyelim:



"Çöl halkından Zahir adında bir adam vardı.
Zahir Peygamberimize her gelişinde kendi yetiştirdiği ürünlerden
hediyeler getirirdi. Şehirden çöle döneceği zaman da,
Peygamber Efendimiz ihtiyacı olan şeylerle onun heybesini
doldururdu. Gelen hediyelere bu şekilde karşılık
verdikten sonra da şöyle buyururdu:



"Zahir bizim çölümüz, biz de onun şehriyiz."



"Peygamberimiz Zahir'i çok severdi. Halbuki Zahir hiç
de güzel değildi. Fizikî olarak son derece çirkin bir adamdı.



"Bir gün pazarda çölden getirdiği malları
satmaya çalıştığı bir sırada Peygamber
Efendimiz gitti, sessizce yaklaştı, Zahir'i arkasından
kucakladı ve elleriyle gözlerini kapadı.



"Zahir tutanın kim olduğunu göremiyordu.
Tutan kimse bıraksın' diye çabalamaya başladı. Bu
arada göz ucuyla arkasından tutanın Efendimiz olduğunu
anlayınca sırtını Peygamberimizin göğsüne iyice
dayamaya başladı.


"Zahir'in bu neşeli hareketinden hoşlanan
Peygamber Efendimiz yüksek sesle:



"Bu
köleyi satıyorum, var mı alan?' diye seslenmeye başladı.



"Zahir
boynu bükük, mahzun bir halde:



"Yâ
Resulallah, benim gibi değersiz bir köleye vallahi



kuruş
veren olmaz' deyince Peygamber Efendimiz: "Hayır, yâ Zahir, sen
Allah katında hiç de değersiz


değilsin'
buyurdu."




Avf
bin Mâlik anlatıyor:



"Tebuk
savaşında Peygamberimizin huzuruna gittim. Deriden yapılmış
bir çadırın yanındaydı. Kapıdan selâm verdim.
Selâmımı aldı ve bana:



"Buyur,
gir' dedi.



"Bütün
vücudumla mı gireyim?' dedim.



"Bütününle
gir' dedi ve girdim.



"Çadır
küçük olduğu için Avf şakayla, 'Bütün vücudumla mı
gireyim?' demişti."


Böylece
Peygamberimiz şakaya şakayla karşılık vermişti.